Rozdział XIX

Powrót do internatu oznaczał jedno – nawał niedokończonych spraw, które z premedytacją od siebie odsuwałem, a przed którymi dłużej nie mogłem uciekać. Byłem zmuszony podjąć decyzję dotyczącą sytuacji z Belzebubem, nawet jeśli kompletnie nie wiedziałem, co powinienem w związku z tym zrobić. Ale chyba właśnie na tym polega życie, prawda? Na ciągłym lawirowaniu i unikaniu cierpienia, które i tak w końcu dopada człowieka, najczęściej jednak w najmniej oczekiwanym momencie.

Z jednej strony przez te prawie dwa miesiące Belzebub stał się moim przyjacielem i był także spełnieniem moich marzeń z dzieciństwa, jednak kiedy myślałem o tym, że był ktoś, kto wychował go od kocięcia i tęsknił za nim tak, że wywiesił wszędzie ogłoszenia… Nie mogłem nie brać tego pod uwagę, po prostu nie mogłem. Musiałem zwyczajnie przestudiować wszystkie za i przeciw, a potem podjąć sprawiedliwą, nieegoistyczną decyzję. Wiadomo, było to trudne, nawet piekielnie trudne, ale zasad gry zwanej „Życie” nie da się zmienić. Z drugiej jednak strony, ciągłe ukrywanie kota w pokoju także nie miało sensu – z wiekiem stawałoby się to coraz bardziej upierdliwe, zresztą nie wiadomo, czy do końca liceum będę mieszkał w pokoju sam. Nie miałem też aż tak dużo pieniędzy, by zapewnić Belzebubowi odpowiednie wyżywienie, czy niezbędne akcesoria. Żałowałem z całego serca, że nie przemyślałem wcześniej przygarnięcia go i poszedłem na żywioł, a raczej z rozpaczliwą samotnością pocieszyłem się zwierzątkiem. Nie pierwszy raz zdarzyło mi się zrobić coś pod wpływem chwili i nie pierwszy raz dosięgnęła mnie Karma.

Po dwóch nocach pełnych przemyśleń i nerwowego krążenia po pokoju w świetle księżyca, byłem bardzo blisko podjęcia decyzji, jednak planowałem zrobić coś jeszcze – nazajutrz rano chciałem porozmawiać o tym ze Smithem i zapytać go, co on o tym sądzi. Po dość udanej imprezie i wszystkich spędzonym razem godzinach, w zgodzie, czy niezgodzie, stwierdziłem, że mogę zaufać Alexandrowi na tyle, by opowiedzieć mu całą tę historię, nie kryjąc żadnych szczegółów.

* * *

Kolejnego dnia nie mogłem doczekać się, aż złapię Smitha i zwierzę mu się ze swojego problemu, dlatego też od razu po śniadaniu zacząłem szukać go w internacie, a kiedy nie udało mi się go znaleźć i byłem bliski porzucenia tej czynności, wpadłem na pewien pomysł. Poszedłem do pokoju dziennego i zaczepiłem siedzących tam Jaspera i Maxxiego.

   - Cześć, widzieliście gdzieś Alexandra?

Chłopacy spojrzeli na mnie zaspanym wzrokiem, odrywając się na moment od telewizora. Maxxie ziewnął szeroko, a Jasper odpowiedział:

   - Taa, poszedł na salę żeby potrenować. – Chłopak, zarażony przez Corbina, również ziewnął, nie kłopocząc się nawet zasłonięciem ust.

Słysząc jego słowa, rzuciłem jedynie „Dzięki” i poleciałem do pokoju po kurtkę, a zza pleców doszedł do mnie głos Jaspera:

   - Nie ma za co, księżniczko!

* * *

Zgodnie ze słowami Robertsa, znalazłem Smitha na sali gimnastycznej, ćwiczącego rzuty do kosza. Chłopak był tak zaabsorbowany wykonywaniem wsadów, że nie zauważył nawet jak wszedłem do środka wraz z zimnym podmuchem wiatru, a potem usiadłem na trybunach i zacząłem obserwować jego solową grę. Pierwszy raz widziałem Alexandra w swoim żywiole – wiedziałem, że koszykówka to jego hobby, ale wyraz, jaki dzierżył na twarzy kiedy był na boisku, sprawił, że zrozumiałem w końcu co oznacza słowo „pasja”. Jego ruchy były płynne, momentami miałem wrażenie, że chłopak tańczy, zamiast kiwać się z nieistniejącymi przeciwnikami, a jego włosy kołysały się na wszystkie strony. Przyglądałem się temu przedstawieniu jak zaczarowany i dopiero gdy koszykarz rzucił do kosza z połowy boiska, a piłka po wpadnięciu do siatki odbiła się od ściany i poleciała w moją stronę, podniosłem się żeby ją złapać.

   - Niezły rzut – powiedziałem, a echo mojego głosu rozniosło się po pustej sali.

Smith spojrzał na mnie zaskoczony; najwyraźniej dopiero co  zauważył moją obecność i nieco go to zdziwiło.

   - Chciałem z tobą porozmawiać, bo potrzebuję rady – wyjaśniłem, rzucając mu piłkę.

Chłopak przyjął ją jedną ręką i oparł o biodro.

   - A ja potrzebuję przeciwnika do gry – uśmiechnął się przebiegle. – Co ty na to, żeby zrobić uczciwą wymianę?

Prychnąłem, a potem zacząłem się śmiać. Ja i koszykówka? Dobre sobie! Sport i moja osoba to nigdy nie była i nie będzie dobrana para – od urodzenia zaniżałem poziom sprawności fizycznej każdej szkoły, do której chodziłem, nie wspominając już o tym, że moją specjalnością było przewracanie się na prostej drodze o własne stopy.

   - No co? – Zapytał zmieszany koszykarz. – Czemu się śmiejesz?

Otarłem łzę, która wypłynęła mi podczas napadu śmiechu i westchnąłem spokojnie, dobierając słowa.

   - Bo w jakimkolwiek sporcie nie dorastam ci nawet do pięt, to po pierwsze – zacząłem. – Po drugie, gra ze mną będzie bardziej katorgą niż przyjemnością, a po trzecie: nie mam nawet stroju do ćwiczeń.

Smith przewrócił oczami, odwrócił się w stronę kosza i nie zmieniając pozycji, rzucił piłkę. Spudłował.

   - Widzisz? Nawet najlepszym zdarza się nie trafiać. Na pewno nie jest aż tak źle jak mówisz – jego głos przybrał pocieszający ton, którego wręcz nie znosiłem. – Zresztą nie przyjmuję do wiadomości tak głupich wymówek. Ściągaj kurtkę i ćwicz w tych ciuchach. Nie martw się, że nabrudzisz, bo i tak to ja sprzątam tę salę od kiedy trener zawiesił mnie jako lidera drużyny.

Fakt, zupełnie o tym zapomniałem, zresztą tak samo jak o innych nieprzyjemnych rzeczach. Nadal jednak nie mogłem doczekać się chwili, gdy opowiem Smithowi całą historię Belzebuba, bo zwłoka z podjęciem decyzji ciążyła mi mocno na sercu i duszy.

   - Mogę liczyć chociaż na jakieś fory? – Zapytałem, zrezygnowany zsuwając kurtkę.

Zwyczajnie się poddałem, godząc się na propozycję koszykarza, z drugiej jednak strony – im szybciej to rozegramy, tym szybciej uzyskam radę.

   - Jasne, nie ma sprawy – wyszczerzył się Alexander, schylając się, by podnieść piłkę. – Znasz zasady gry jeden na jednego, no nie?

Podwinąłem rękawy bluzy i zgarnąłem włosy do tyłu; swoją drogą – ostatnio nie interesowałem się nimi zbytnio i nie wiadomo nawet kiedy urosły jak szalone tak, że mogłem je już swobodnie wiązać gumką w kitkę.

    - Niestety tak – mruknąłem bez przekonania. – Mogę zacząć?

Chłopak nie odpowiedział, tylko podał mi piłkę, a potem zatarł dłonie z zapałem. Stanąłem za boczną linią, wlepiając wzrok w obręcz kosza, choć tak naprawdę niewiele myślałem o meczu. Zacząłem kozłować spokojnie, truchtając, lecz już po kilku sekundach Smith doskoczył do mnie, próbując przejąć piłkę z powrotem. Z krztą zwinności uciekałem przed nim, robiąc zwody w boki i obracając się wokół własnej osi, ale koszykarz czytał ze mnie jak z otwartej księgi – wiedział dokładnie co zaraz zrobię, lub w którą stronę podążę. Było to nieco irytujące, ale też godne podziwu; ja, taka pozbawiona wigoru istota, doświadczała na własnej skórze talentu, który sprawił, że Smith awansował w tak krótkim czasie na przywódcę szkolnej drużyny.

Wtedy Alexander wybił mi piłkę, przejmując ją w końcu, i od razu ruszył w stronę kosza. Ja nie zdążyłem się praktycznie ruszyć, a on wykonał perfekcyjny dwutakt i rzucił do kosza, oczywiście trafiając.

   - Nie zamyślaj się tak, bo wtedy zbyt łatwo dajesz sobie odebrać piłkę – poradził mi. – Jest dwa do zera.

Pokazałem mu język, na co on jedynie przewrócił oczami. To nie tak, że uważałem, iż jego uwaga jest nietrafna, było wręcz przeciwnie – chłopak trafił w samo sedno. Zanim znów ustawiłem się za boczną linią i zacząłem grę, oczyściłem umysł ze wszystkich zbędnych uruchomionych w nim procesów myślowych. Postawiłem sobie jasny cel: grać jak najlepiej tylko potrafiłem, a brak talentu i kondycji nadrabiać walecznością. W każdym razie nie chciałem przegrać ze Smithem milionem punktów do zera. Utkwiłem wzrok w koszykarzu i zacząłem kozłować w stronę kosza, starając się trzymać piłkę jak najdalej od przeciwnika. Przebyłem pół dystansu bez żadnych problemów, jednak przy samej „trumnie” Alexander pojawił się tuż przede mną gdy ustawiałem się do rzutu. Niestety nie mogłem się już ruszyć, gdyż złapałem piłkę w dłonie, więc obracałem się tylko na jednej nodze i manewrowałem rękoma. Smith skontrował to szybko i zanim się obejrzałem, kozłował już w stronę kosza, a jego podeszwy piszczały w momencie spotkania z podłogą boiska. Nie dałem za wygraną i, zadziwiając sam siebie, dogoniłem chłopaka szybko i ustawiłem blok, by choć trochę przeszkodzić mu w rzucie do kosza. Wiadomo, mój nikły wzrost nie dawał dużo możliwości, jednak udało mi się wybić mu piłkę zanim wykonał dwutakt. Zadowolony z siebie – choć wiedziałem, że gdyby Smith nie dawał mi forów, najprawdopodobniej nawet bym sobie nie pokozłował – pognałem na drugą stronę i rzuciłem do kosza. Piłka odbiła się od tarczy, spadła krzywo w dół, balansując chwilę na obręczy, po czym zdecydowała, że przyzna Gabrielowi-Mięczakowi aż dwa punkty.

   - Jesst! – Wykrzyknąłem z radością.

Alexander uśmiechając się, zebrał piłkę spod  kosza i rozpoczął grę zza linii bocznej. Od razu szybko do niego dopadłem i zaczęliśmy kiwać się w najlepsze, choć chłopak zawsze był o krok szybszy niż ja. Mimo tego moja waleczność nie pozwalała mi dać Smithowi wygrać w tym małym pojedynku pod tytułem „Kto jest szybszy, kto jest zwinniejszy, kto jest silniejszy” i podążałem za nim, próbując co chwilę wybić mu piłkę. Postanowiłem zmienić taktykę i zamiast kryć go od tyłu (co nie dawało mi żadnego efektu, gdyż koszykarz był po prostu za wysoki), ustawiłem się do niego twarzą w twarz, a nasze nogi i ręce stworzyły ruchomą plątaninę kończyn.

Ciekawe, czy dla postronnego obserwatora wyglądamy, jakbyśmy tańczyli ze sobą jakąś dziwną odmianę nowoczesnego tańca – pomyślałem przelotnie, nie zwalniając tempa ani na chwilę.

Dopiero wtedy zrozumiałem, jak bardzo cielesnym sportem jest koszykówka – nigdy nie przeszłoby mi przez myśl, że jest w niej tak dużo kontaktu fizycznego, choć pewnie w poważnych meczach polega on głównie na faulowaniu i jest bardziej brutalny. Smith jednak grał czysto, bez żadnych podstępów, wykorzystując tylko swój talent i naturalne predyspozycje; kojarzyło mi się to z dymem, który ucieka spomiędzy palców, gdy dziecko próbuje go złapać.

   - Moja! – Krzyknąłem, kiedy udało mi się w końcu okiwać rywala.

Od razu pognałem szybko pod kosz, wykonałem coś na kształt dwutaktu i rzuciłem – piłka tym razem bez wahania wpadła do siatki, dając mi przewagę.

- Tym razem to ty za dużo myślałeś – odparłem w odwecie za wcześniejszą uwagę dotyczącą mojej osoby.

Alexander parodiując mnie, wystawił język i przejmując piłkę, poleciał za linię boczną, by rozpocząć kolejną rundę.

   - Po prostu kiedy z tobą gram, to trudno jest mi się skupić – wyjaśnił.

Już chciałem zapytać, dlaczego zwala na mnie całą winę, ale chłopak szybko zaczął kozłować, więc popędziłem w jego stronę, znów blokując go od przodu. Tym razem jednak zamiast patrzeć głównie na piłkę, zerknąłem na twarz koszykarza, gdyż zauważyłem, że jego oczy zdradzały, jaki ruch zamierzał właśnie wykonać. Lecz kiedy spojrzałem na niego, okazało się, że on również oparł na mnie wzrok, więc przez kilka długich sekund patrzyliśmy na siebie, a nasze ciała poruszały się w znanym im tylko rytmie. Od razu przypomniał mi się dzień, kiedy to Smith wparował do klasy od biologii i mimo moich próśb i modłów, odsunął krzesło stojące w ławce tuż obok mnie. Wtedy po raz pierwszy tak naprawdę mu się przyjrzałem; zauważyłem, jak głęboki wyraz mają jego brązowe oczy, a pasma włosów kręcą się lekko przy końcach. A teraz właśnie nadszedł ten drugi raz – właśnie podczas gry, i choć trwał on krócej niż tamten, był bardziej… intensywny? Tak, to chyba dobre określenie. W kilka sekund dotarło do mnie tak wiele różnych informacji, że mój mózg przegrzał się, przyprawiając mnie o rumieńce. A może jednak zrobiła to świadomość pewnej rzeczy? Jakiej? Ano takiej, że stwierdziłem, iż twarz Alexandra jest przystojna. Mało powiedziane – że jest niesamowicie pociągająca, szczególnie, gdy igrał na niej ten zawzięty półuśmiech.

O mamo, o czym ja myślę?

* * *

Mecz skończył się remisem, gdyż duma Alexandra nie pozwoliła mu przegrać, nawet jeśli dawał mi tak duże fory. Spoceni i zmęczeni odpoczywaliśmy, siedząc pod trybunami i popijając wodę z bidonu Smitha.

   - No, to o czym tak bardzo chciałeś porozmawiać? – Zapytał.

Przez moment nie skojarzyłem, o czym mówił, a potem przypomniało mi się, po co w ogóle do niego przyszedłem. Ostatnio zadziwiało mnie moje skrajne roztrzepanie, ale nic nie mogłem na nie poradzić.

   - Chodzi o Belzebuba – wyjaśniłem.

Alexander uniósł lewą brew, zdziwiony, ale nic nie powiedział, tylko czekał na moją opowieść. Wziąłem więc głęboki wdech i zacząłem:

   - Od małego zawsze chciałem mieć kota, ale moi rodzice nigdy nie chcieli się na to zgodzić. Nie wiem dlaczego, ale to już nie jest ważne.  – Przerwałem na chwilę, by namyśleć się po tym niezgrabnym wstępie. – No i tak się złożyło, że w dniu kiedy u nas w szkole wyprawiany był bal z okazji halloween, ja poszedłem na spacer po kampusie i spotkałem tam Belzebuba. Kot przyczepił się do mnie,  śledził mnie aż do internatu, a potem zniknął mi z oczu. Kiedy byłem już w pokoju i pogodziłem się z tym, że najprawdopodobniej nie zobaczę już nigdy zwierzaka na oczy, on nagle pojawił się w oknie. Wtedy popełniłem pierwszy błąd, bo wpuściłem go do środka i tak się złożyło, że został u mnie na stałe. Szczerze mówiąc, to w ogóle tego nie przemyślałem i działałem raczej na żywioł, nie wziąłem nawet pod uwagę faktu, że w ciągu roku szkolnego mogli przydzielić mi współlokatora, a to byłby już problem. Sam fakt, że trzymanie zwierząt w internacie jest zabronione, powinien mnie powstrzymać, ale zachowałem się po prostu samolubnie…

Przerzuciłem bidon z ręki do ręki, myśląc nad kontynuacją. Smith siedział w milczeniu, czekając cierpliwie na moje kolejne słowa.

   - Potem pojawiłeś się ty. Przyszedłeś do mojego pokoju i jako jedyna osoba, nie licząc mnie, dowiedziałeś się, że mam kota, co nie do końca mi się podobało, bo w ogóle ci nie ufałem. – Kątem oka zauważyłem, jak chłopak poruszył się niespokojnie. – Po krótkim czasie zdarzyła się ta dziwna sytuacja z papierosami, w której ty również maczałeś swoje palce. Wróciłem wtedy z miasta i czułem, że coś jest nie tak, więc szybko pobiegłem do internatu i odkryłem, że Belzebub zniknął. Na początku myślałem, że to z jego powodu Brandon kazał mi pójść do gabinetu trenera, dlatego byłem tak bardzo zbity z tropu, kiedy dowiedziałem się, że chodziło o coś zupełnie innego. – Świadomie ominąłem komentowanie całej tej sytuacji, jaka wtedy zaszła, nie chcąc przywoływać nieprzyjemnych wspomnień. – Myślałem, że kot przepadł bez śladu, ale ktoś zapukał do moich drzwi, zostawił kartkę na progu i sobie poszedł, zanim zdążyłem odkryć jego tożsamość.

Zrobiłem przerwę i spojrzałem na Smitha, by sprawdzić, czy go nie zanudzam; chłopak nadal słuchał w skupieniu.

   - Było tam… „Nie mogę napisać o co chodzi, bo jeśli ktoś inny niż ty by to zobaczył, mógłbyś wpaść w tarapaty. Pójdź na tyły pralni kiedy będziesz mógł.” – Wyrecytowałem z pamięci. – Podpisał się niejaki „T”. Szkoda tylko, że nikt nie przychodził mi na myśl, ale nie mogłem zaprzeczyć, że dzięki temu nieznajomemu uniknąłem prawdziwych tarapatów. No, ale powracając do tematu, poszedłem na tyły tej starej pralni, choć myślałem, że to kolejny podstęp Wielkich Ważniaków, i co się okazało, znalazłem tam Belzebuba. Był cały i zdrowy, do tego nakarmiony i napojony, a ja zabrałem go z powrotem do pokoju, znów popełniając ten sam egoistyczny błąd.

W pewnym momencie Smith zachichotał, a kiedy na niego spojrzałem, ten uspokoił się i gestem dłoni kazał mi kontynuować.

   - Wszystko było dobrze, aż do czasu ferii bożonarodzeniowych, kiedy to nudziłem się okropnie i z tej monotonii zacząłem czytać ogłoszenia z korkowej tablicy zawieszonej na korytarzu w naszym internacie. Znalazłem tam tekst, przez który mam totalny mętlik w głowie. Brzmiał on jakoś tak: Poszukiwany! W okolicach 26 października zaginął czarny kocur o zielonych oczach. Jeśli ktoś go znalazł, proszę o zgłoszenie się do sekretariatu!”. Było też dołączone zdjęcie, na którym oczywiście był nie kto inny jak… właśnie Belzebub.  Do tego dowiedziałem się, że to ty jesteś tajemniczym „T”, więc chciałem poznać twoje zdanie na ten temat… – Westchnąłem ze zrezygnowaniem. – Teraz nie wiem co mam robić: z jednej strony chciałbym zatrzymać kota, ale wiem, że na pewno będzie to kłopotliwe, a z drugiej strony kiedy myślę o tej osobie, która wychowywała go od kocięcia… Chyba nie mógłbym  postąpić aż tak bardzo egoistycznie. Dlatego potrzebuję twojej rady.

Przeniosłem wzrok na Alexandra, mając nadzieję, że zaraz usłyszę coś, co pomoże mi w podjęciu słusznej decyzji. Chłopak westchnął ciężko, oparł łokcie na kolanach i zapytał:

   - Kim są Wielcy Ważniacy?

Gabriel, ty gapo  - zaśmiał się mój mózg. – Chyba coś ci się niechcący wymsknęło!

Z zakłopotaniem przeczesałem włosy dłonią, ale koniec końców postanowiłem odpowiedzieć na pytanie zgodnie z prawdą.

   - To Nick, Brandon i… ty – powiedziałem, bojąc się trochę reakcji chłopaka.

Ten jednak tylko się zaśmiał, a ja poczułem ulgę i stwierdziłem, że mówienie prawdy chyba nie jest aż takie złe.

   - No dobra, skoro chcesz ode mnie rady, to musimy sobie najpierw coś wyjaśnić – zaczął Smith, wzbudzając moją ciekawość. – Na pierwszy ogień wezmę więc najmniej przyjemny temat, a mianowicie całą tę farsę z papierosami. Tak, to ja podrzuciłem ci je do pokoju, robiąc to w zmowie z resztą Wielkich Ważniaków, dlatego odwiedziłem cię kilka dni wcześniej, niby to prosząc o pożyczenie notatek z biologii, żeby zrobić tak zwany rekonesans. Kot i fakt, że utrzymujesz się ze stypendium sprawił, że zacząłem mieć wątpliwości, no i, nie owijając w bawełnę, najzwyczajniej na świecie cię polubiłem. Chciałem przemówić Nickowi i Brandonowi do rozsądku, bo jeśli trener nakryłby cię z kotem w pokoju, to papierosy zeszłyby na drugi plan, a ty na pewno wylądowałbyś z powrotem na tyłku w swoim rodzinnym domu. Niestety tak traktowane są tutaj osoby mające stypendium; wszyscy szukają tylko powodu, aby je stąd jak najszybciej wykopać.

Słuchałem całym sobą tak intensywnie, jak jeszcze nigdy w życiu, a z każdym słowem prawdy mój puls przyspieszał coraz bardziej, przyprawiając mnie wręcz o palpitacje serca. Oto właśnie otrzymywałem odpowiedź na większość nurtujących mnie od dawien dawna pytań.

   - Nie udało mi się odwieść ich od tego pomysłu, ale nie pisnąłem im ani słowa o Belzebubie, za to zadeklarowałem się, że to ja podrzucę ci do pokoju te nieszczęsne papierosy. Nie miałem innego wyjścia, bo tylko w ten sposób mogłem ukryć najpierw kota w bezpiecznym miejscu. No i padło na piwnicę… - Chłopak przerwał, przyglądając mi się z przepraszającym wyrazem twarzy, ale ja z emocji nie byłem w stanie nic powiedzieć, więc kontynuował: - Potem ty wróciłeś i wszystko się zaczęło, cała ta szopka z trenerem i przesłuchiwaniem… Przez cały ten czas stałem pod drzwiami jego gabinetu i biłem się z myślami. Z jednej strony miałem wyrzuty sumienia, ale z drugiej wiedziałem, że mam zbyt dużo do stracenia. Koniec końców wyobraziłem sobie siebie na twoim miejscu i dlatego po chwili otworzyłem drzwi i rzuciłem: „To są moje papierosy!”. Wiedziałem, że sam się nie obronisz, a Randall byłby w stanie wykopać cię za próg z walizkami tego samego wieczoru i to wszystko z powodu, że nie potrafiłem przemówić tym dwóm idiotom do rozumu. W gabinecie oczywiście grałem, żebyś nie palnął niczego głupiego przez zbyt wiele emocji i żeby Nick z Brandonem przenieśli swoją nienawiść z ciebie na mnie.  Potem trener kazał im wyjść, a ja odetchnąłem z ulgą, chociaż wiedziałem, że pewnie zaczęli już myśleć jak tu się nade mną poznęcać, choć kara jaką dał mi trener, była już dla mnie wystarczająca.

   - W takim razie… - mruknąłem, ale Smith uciszył mnie.

   - Zaraz skończę i będzie czas na pytania. – Usiadł po turecku i wpatrując się w coś za oknem, znów zaczął mówić: - Po solidnym opieprzu od Radalla, wyszedłem z jego gabinetu jako zawieszony lider drużyny, który na dodatek przez całe półrocze miał za obowiązek sprzątać salę po treningach, chociaż i tak nie mógł w nich uczestniczyć. Cały wieczór przesiedziałem z Belzebubem w pralni, bo wolałem, żeby Stevens i Lorison ochłonęli trochę, zanim pojawię się w pokoju. Nie wiem czy to cokolwiek zmieniło, bo wlali mi nieźle, ale przynajmniej nakarmiłem kota i zapewniłem mu wszystko co podstawowe. Następnego dnia rano oczywiście wyglądałem okropnie, nie wspominając już o tej śliwie pod okiem, dlatego tylko zostawiłem ci kartkę pod drzwiami, żebyś nie musiał oglądać mnie w takim stanie. Zresztą, chyba nie chciałem na razie żebyś dowiedział się o tym wszystkim, więc zniknąłem na pewien czas, a to wszystko dzięki życzliwej pielęgniarce z infirmerii, która aż się przeraziła na mój widok i od razu kazała mi zająć jedno z łóżek.  – Wzruszył ramionami, tym razem wlepiając wzrok w podłogę. – Z mojej strony tak to wyglądało, mam nadzieję, że się na mnie nie gniewasz… No, ale wracając do tematu rady: myślę, że powinieneś wyobrazić sobie jak czuje się właściciel Belzebuba i po prostu pójść do sekretariatu by zgłosić znalezienie. Ja bym tak zrobił na twoim miejscu, bo trzymanie kota w pokoju jest naprawdę ryzykowne, tym bardziej, że przecież nie mamy w drzwiach zamków! Nawet nie wiesz, jak łatwo jest tutaj kogoś okraść, lub po prostu nakryć na czymś niestosownym…

Nie wiedziałem co o tym wszystkim myśleć: najpierw byłem Smithowi niesamowicie wdzięczny, potem jednak to uczucie zmieniło się w złość i zawód, a na koniec nie czułem już zupełnie nic. Wszystkie pytania, które kłębiły mi się w głowie przez ostatnie miesiące, dostały swoje odpowiedzi i to był jeden z pozytywnych aspektów tej rozmowy. Swoją drogą – chciałem tylko rady, a dostałem tak wiele… Siedziałem więc w ciszy, bawiąc się palcami, układając sobie wszystko po kolei w głowie, dodając też to, co powiedziała mi kiedyś Monti.

„Podobno Alex ich zdradził kiedy próbowali wrobić jakiegoś frajera, podrzucając mu papierosy do pokoju. No i przez to najwyraźniej Nick i Brandon ochrzcili Martineza nowym szefem.”

   - Czemu nic nie mówisz? – Zapytał Alexander z niepokojem.

   - Bo nie wiem co powiedzieć – odparłem, zerkając na niego.

   - Powiedz, że się nie gniewasz i to wystarczy… - mruknął koszykarz, pozwalając włosom zakryć twarz.

Zaskoczyły mnie te słowa, bo ton jego głosu wskazywał, że naprawdę zależy mu na tym, żebym nie był na niego zły. Tylko, że ja nie wiedziałem, czy jestem na niego zły. Z jednej strony uratował mnie przed wyrzuceniem ze szkoły, ale z drugiej – po części to właśnie przez niego trener mógł mnie wykopać. Zignorowałem więc wypowiedz chłopaka i zapytałem:

   - Dlaczego akurat „T”?

Miałem nadzieję, że koszykarz podniesie głowę, ale nie zrobił tego i dalej trwał w tej pozycji.

   - To była pierwsza litera, która przyszła mi na myśl – odpowiedział tym samym tonem co wcześniej.

Nagle bardzo zaczął przeszkadzać mi fakt, że Smith siedział przygnębiony, a ja nie słyszałem jego śmiechu, który zawsze mu towarzyszył i choć zwykle był bardzo irytujący.

   - Alex… - Zacząłem, zdając sobie sprawę, że po raz pierwszy w życiu zwróciłem się do niego, zdrabniając jego imię.

Chłopak nie zareagował, tylko znów westchnął ciężko, a mnie dosięgły pierwsze macki strachu, że oto właśnie traciłem jedyną osobę, której zaufałem i która ostatnimi czasy stała się dla mnie bardzo ważna.  W gardle urosła mi wielka i niemożliwa do przełknięcia gula. Podniosłem się na kolana i podczołgałem do koszykarza, czując, że muszę coś zrobić, inaczej zaraz oszaleję.

   - Alex, nie gniewam się na ciebie – powiedziałem cicho.

Smith chwilowo podniósł na mnie wzrok, a jego twarz była obojętna jak maska.

   - Nie mów tego tylko po to, żeby mnie pocieszyć.

Słowa chłopaka wzbudziły we mnie obowiązek każący mi pokazać mu, że bardzo się myli.  Zmniejszyłem dzielącą nas odległość i najpierw niezgrabnie objąłem go ramieniem. Koszykarz zaskoczony spojrzał na mnie, więc objąłem go drugą ręką, przytulając mocno.

   - Kiedy znalazłem Belzebuba na tyłach pralni obiecałem sobie pewną rzecz: że jeśli spotkałbym „T”, to uściskałbym go z wdzięczności – wyjaśniłem. – I taka jest prawda; poukładałem sobie wszystko w głowie i wiem, że się na ciebie nie gniewam. Za to mam u ciebie cholernie wielki dług do spłacenia.

Uśmiechnąłem się do siebie, czując jak chłopak odwzajemnia mój uścisk, kładąc mi ręce na plecach. Wziąłem głęboki wdech i zaciągnąłem się zapachem jego włosów, który znów napełnił mnie wspomnieniami z dzieciństwa.

   - To dobrze – szepnął mi do ucha Smith. – Nawet nie wiesz jak się cieszę.

Po czym przycisnął mnie mocniej do siebie, tak, że prawie zaparło mi dech w piersiach, przyprawiając o nagły napad wesołości.

   - Z czego się śmiejesz? – Zapytał zdezorientowany chłopak.

   - Nie wiem – odparłem zgodnie z prawdą.

Chyba po prostu cieszę się z małych rzeczy  - dodałem w myślach.